Blog

15 augustus 2016 | Vallen en opstaan

	Jorg Sauer Via mijn blog wil ik met jullie delen wat mij bezig houdt over diverse onderwerpen, maar ik wil jullie ook aanzetten tot nadenken en misschien wel een reactie ontlokken.
	jorg.sauer@vhp2.nl

Deze zomerperiode staat voor veel mensen helemaal in het teken van sport. Het begon met het EK voetbal, gevolgd door de Tour de France en daarna de Olympische Spelen in Rio. Omdat ik zelf zeil en aan Triathlon doe, volg ik vooral de daaraan gerelateerde sporten.

Wat mij dit jaar vooral opviel is hoe dicht vreugde en verdriet bij elkaar zitten en wat het van de sporters vraagt om daarmee om te gaan. Iedereen die naar de wegwedstrijd van de dames keek, kon zien hoe Annemiek van Vleuten tijdens een afdaling met een riante voorsprong een misselijk makende smak in de berm maakte. Weg was het goud en alle inspanningen in de voorbereiding konden niet voorkomen dat dit gebeurde. Gelukkig valt de lichamelijke schade mee maar ze laat zelf weten dat ze mentaal nog moeite heeft om zich daar overheen te zetten.

Het tweede voorbeeld gaat over Tom Dumoulin. Zijn grote droom was sinds jaren om Olympisch kampioen tijdrijden te worden. Daarvoor trainde hij als een beest en niets kon hem ervan weerhouden dat hij op de hoogste trede zou komen te staan.

Alles leek gesmeerd te gaan tot hij in de 19e etappe van de tour zijn pols brak. Deze polsbreuk verhinderde een optimale voorbereiding op de spelen. Of het daaraan lag is moeilijk te zeggen maar het lukte Tom Dumoulin slechts om zilver te winnen achter Fabian Cancellara.

Het derde sprekende voorbeeld van een geweldige tegenslag is de tijdrit bij de vrouwen. Ellen van Dijk was goed op weg naar de beste race van haar leven met een gouden Olympische medaille tot gevolg. Door een stuurfout kwam ze in de berm tot stilstand wat haar kostbare seconden kostte waardoor ze slechts vierde werd op 22 seconden achterstand van de 42-jarige winnares Kristin Armstrong.

Ik ben vooral onder de indruk van het feit dat Tom Dumoulin en Ellen van Dijk na hun val niet opgegeven hebben maar door zijn gegaan om dat eruit te halen wat erin zit. Dat het niet datgene was wat ze van tevoren in hun hoofd hadden is logisch maar opgeven was voor beiden geen optie. Annemiek van Vleuten moest met een hersenkneuzing en wat botbreuken met de ambulance naar het ziekenhuis.

In zijn column in het AD schreef Thijs Zonneveld: ”Je was afgelopen zondag de beste renster van de wereld. Jíj was de sterkste van allemaal. De komende jaren krijg je nog kansen genoeg om grote wedstrijden te winnen, om nog talloze keren te huilen van geluk. Annemiek, je bent voor de rest van je leven niet de vrouw van die val. Je bent de vrouw die weer opstond.”

Ook in ons werk hebben we te maken met mensen die met tegenslagen moeten omgaan. Het kan gaan om het verlies van je baan maar ook over het verlies van je gezondheid. Een groep waar we ons als vakorganisatie op dit moment voor inspannen is de groep die niet in staat is om op eigen kracht het minimumloon te verdienen. In het sociaal akkoord hebben we afspraken gemaakt over het de komende jaren in dienst nemen van 100.000 mensen uit deze groep. Dat kunnen mensen zijn met een lichamelijke of een verstandelijke beperking maar ook mensen met een autismestoornis kunnen daaronder vallen. In veel Cao’s hebben we meer of minder concrete afspraken gemaakt over het dienst nemen van deze bevolkingsgroep. We houden de komende tijd de vinger aan de pols over de ontvankelijkheid bij werkgevers.

Een mooi voorbeeld van iemand die niet bij de pakken neer is gaan zitten, kreeg ik te horen tijdens onze netwerkbijeenkomst over “Autisme op de werkvloer”. Autisme ervaringsdeskundige Leander Westerbeek van Eerten zei toen: “Ik zal nooit het excuus gebruiken dat mij iets niet lukt vanwege mijn autisme. Juist door mijn autisme heb ik dat bereikt wat ik heb bereikt en daar ben ik blij mee”.

Dat brengt mij op een wijsheid waar ik persoonlijk regelmatig kracht uit put: 

FALEN IS NIET HET VALLEN, MAAR HET BLIJVEN LIGGEN